நானும், மாணவனும்.

மணக்கும் மலர்த்தாள்கள்,

மலர்வதற்கான பயிற்சியில்,

வகுப்பறைத் தோட்டத்தில்

அழகாய் அமர்ந்திருக்கிறது,

அடுத்த தலைமுறை.

சுழன்றடித்த கனத்த

பிரம்படித் தழும்பும்,

முட்டிகள் சிதைந்த

முழங்கால் தண்டனையும்

சிதைந்த ஊடுருவலாய்

அந்நியப்பட்டு நிற்கின்றன.

என் மாணவன்

 ஒரு கவிதை.

எண்ணெய்வழியும் முகங்களை

நல்லெண்ணங்களால் அழகுபடுத்தும்

சமூகச் சாத்தியமே

கவிதைக் கரு.

தாயின் அன்பும்

தந்தையின் அரவணைப்பும்

கவிதையின் நிறுத்தற்குறிகள்.

சிரிப்பும் சிந்தனையுமே

கவிதைக்கு முற்றுப்புள்ளி.

பேசும் உரிமையும்

பேசும் உணர்வும்

அளவிலாச் சுதந்திரத்துடன்

கவிதையில் உலாவரும்.

வளர்ந்த கவிதை

வானளாவப் பேசப்படும்வரை

வகுப்பறைத் தோட்டம்

மறுஉழவு

செய்யப்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கும்.